Unser Blog

Ankie lebt mit ihrem Partner zusammen und ist Mutter von vier Kindern im Alter von 3, 7, 11 und 13 Jahren. Seit fast 14 Jahren arbeitet sie als Hebamme in Assen, bei Aiber Midwives und Verloskundigen-Kloosterveen. In diesem Blog nimmt Ankie dich mit durch einen typischen Tag im Leben einer Hebamme. Es ist Mittwochabend, und ich habe gerade die Schicht meiner Kollegin übernommen. In den nächsten 48 Stunden bin ich für alle Geburten und Anrufe im Dienst. Als ich am Donnerstagmorgen aufwache, bin ich froh, dass ich gut geschlafen habe. Voller Energie beginne ich meine Hausbesuche. Mit laut aufgedrehter Musik und meiner nur für ein privates Publikum geeigneten Gesangsstimme fahre ich durch meine Heimatstadt Assen. Alle frischgebackenen Mütter erhalten in den ersten 8 bis 10 Tagen nach der Geburt jeden zweiten Tag einen Besuch von uns. Manchmal ist es nur eine kurze Kontrolle, um zu sehen, wie es läuft, aber meistens unterhalten wir uns viel. Wir sprechen ausführlich über die Geburt und wie die Genesung voranschreitet. Denn ja, die Erholung verläuft nicht immer reibungslos. Stillprobleme, schmerzhafte Brustdrüsenschwellungen, empfindliche Nähte – und das alles bei einem starken Hormoncocktail. So sieht die durchschnittliche Mutter aus... Ich beginne bei Willemijn, die vor fünf Tagen ihr erstes Kind bekommen hat. Ihre Geburt lief nicht ganz nach Plan, aber trotzdem blickt sie positiv darauf zurück. Vorgestern war meine Kollegin bei ihr zu Besuch, und sie war froh, dass alles vorbei ist und sie nun ihr schönes kleines Mädchen genießen kann. Obwohl das Stillen noch etwas schwierig ist, scheint sie ihre neue Mutterrolle sichtbar zu genießen, getragen von dem Adrenalin der ersten 2-3 Tage nach der Geburt. Ich stehe an der Tür und sehe sofort, dass es ihr heute nicht gut geht. Sie ist müde! Die Nacht war wieder unruhig, und das Stillen klappt nicht gut. Das Baby nimmt nicht richtig an der Brust, und in der ersten Woche erfordert das oft viel Geduld. Gerade als wir beide eine Tasse Tee von der Wochenbettbetreuerin bekommen, bricht sie in Tränen aus. „Wie machen das nur die anderen?“ fragt Willemijn. Ich tröste sie und sage, dass dieses Gefühl völlig normal und sehr häufig ist und dass eine bessere Nacht bestimmt kommen wird. Als Mutter von vier Kindern verstehe ich ihre Gefühle vollkommen. Man verbringt den ganzen Tag mit Füttern, Trösten, Windeln wechseln und vergisst dabei nicht, selbst zu essen und zu trinken – und ja, man schläft, wann immer es möglich ist. Besonders intensiv ist es beim ersten Kind. Jetzt, wo ich vier Kinder habe, vermisse ich manchmal die Zeit mit nur einem Baby, aber dann erinnere ich mich schnell, dass das eigentlich die schwierigste Zeit war. Beim zweiten, dritten oder vierten Kind weiß man meist, was auf einen zukommt, und ist selbstbewusster als beim ersten. Wir unterhalten uns noch eine Weile, und nachdem die Tränen getrocknet sind und wir sogar ein paar Mal gelacht haben, gebe ich ihr Stilltipps und schlage vor, etwas frische Luft zu schnappen, weil sie sich eingeengt fühlt. Nur ein kurzer Spaziergang nach draußen – nicht zu weit – einfach um den Kopf frei zu bekommen, und dann etwas Ruhe, während die Wochenbettbetreuerin auf das Baby aufpasst. Erleichtert mit einem neuen Plan für die nächsten 24 Stunden, einer großen Umarmung, die sie dringend brauchte, und einer fürsorglichen Betreuung setze ich meine Besuche fort. Das Tolle an den Nachsorgebesuchen ist, dass es meistens keinen Zeitdruck wie in der Klinik gibt. Außer es ist eine Geburt im Gange – dann muss ich manchmal meine Besuche beschleunigen. Das ist nicht gerade meine Stärke. Mein Mann nennt es eine Teeparty, aber zum Glück wissen wir Hebammen es besser. Man ist verantwortlich für die Gesundheit von Mutter und Kind. Man möchte, dass in der ersten Woche alles gut läuft. Meistens gibt man viele Erklärungen und Ratschläge oder bietet ein offenes Ohr und manchmal einen tröstenden Arm... und ja, manchmal, wenn alles wirklich gut läuft, unterhält man sich viel und es fühlt sich wirklich wie eine Teeparty an. Vielleicht hat mein Mann also doch ein bisschen recht...

Bevor du Mutter wurdest, hattest du sicher eine ungefähre Vorstellung davon, wie ein Baby schläft. Zumindest, wenn man an die Geschichten denkt, die man immer hört. Zum Beispiel: "Die Anfangszeit kann auch ganz schön langweilig sein, weil dein Baby sowieso den ganzen Tag schläft" oder "Leg dein Baby ab Tag Eins in sein eigenes Bettchen, dann schläft es am besten." Sobald man Mutter wird, wirft man alles über Bord, was man über schlafende Babys gehört hat. Die folgenden 5 Dinge hat man dir nicht über schlafende Babys erzählt!1. Es gibt keinen Aus-Knopf !  Natürlich klingt das ein bisschen plump und man sollte es mit einem Augenzwinkern lesen, aber haben Babys nicht einen Aus-Knopf? Gerade als dein Baby eingeschlafen ist, du verzweifelt das schlimmste Durcheinander im Haus aufgeräumt hast, dich endlich gekämmt und die Nachrichten von Freunden und Familie gecheckt hast, lässt du dich auf’s Sofa plumpsen und ja, du hörst dein Baby wieder weinen. 2. Schlafzyklus, was? Jahaaa, was für ein Vergnügen! Ein Baby hat einen Schlafzyklus von 45 Minuten. Das bedeutet, dass dein Baby (wenn du es nicht rechtzeitig bemerkst) schon wieder hellwach sein kann! Das bedeutet, dass du genau 1 Folge deiner Lieblingsserie schauen, die dringend benötigte Dusche nehmen oder 2 Kaffee trinken kannst, um den Schlafmangel der vergangenen Nacht auszugleichen. 3. Koala-Zeit Die Hebamme kann es noch so oft und deutlich sagen. “Gewöhnen Sie Ihr Baby an sein eigenes Bett”. Aber sobald du dein Baby in sein sorgfältig gemachtes Bettchen legst, fängt es an zu weinen. Es gibt nichts anderes zu tun als den ganzen Tag (und die ganze Nacht) zu kuscheln. Zum Glück ist das etwas, worauf du dich 9 Monate lang gefreut hast, und du wirst es in vollen Zügen genießen. 4. Arme in die Luft und pure Panik! Ich glaube, das passiert jeder jungen Mutter. Dein Kleines macht gerade ein tolles Nickerchen und plötzlich fliegen die Arme hoch und sinken langsam wieder herunter. Innerhalb einer Sekunde stehst du neben deinem Baby am Laufgitter, um nachzusehen, ob alles in Ordnung ist. Eigentlich ist das nur ein Reflex deines Babys, das einen Traum hat. Du kannst dich entspannt wieder dem Wäschefalten widmen.5. Rhythmus? Oh je, mein Baby hat keinen Rhythmus! Wenn du dein Baby für die Kita angemeldet hast und zum ersten Mal dort bist, wird das pädagogische Personal dich fragen, welchen Rhythmus dein 3 Monate altes Baby hat. Du denkst angestrengt nach! Sollte mein Baby einen Rhythmus haben? Also sagst du einfach etwas, um nicht im Boden zu versinken. Gut zu wissen ist, dass die meisten Babys keinen Schlafrhythmus haben und die meisten Mütter froh sind, dass sie überhaupt schlafen!

Tessa (27) is op 11 oktober voor het eerst moeder geworden van zoontje, Sev. Tessa vertelt over haar ervaringen van haar eerste bevalling. Ze had gescheurde vliezen en haar bevalling moest ingeleid worden.Of ik niet heel erg opzag tegen de bevalling, of bang was voor de pijn zijn vragen die tijdens mijn zwangerschap regelmatig terug kwamen. Waarop ik in alle nuchterheid antwoorde: Agh, hij moet er toch uit?Ik was precies 39 weken zwanger toen ik op donderdag avond tijdens het tandenpoetsen wat tussen mijn benen naar beneden voelde sijpelen. Niet veel maar toch dacht ik meteen aan gebroken vliezen. Ik besloot de verloskundige niet meteen te bellen, maar nog een paar uurtjes slaap te pakken, aangezien ik verder nog niks voelde. Na een iets te rustige nacht toch een bezoekje aan de verloskundige gebracht. Zij concludeerde dat mijn baarmoeder nog vol zat met vruchtwater en kon dus niet bevestigen dat mijn vliezen echt gebroken waren, terug naar huis dus om het nog even aan te kijken. In de loop van de dag verloor ik toch steeds meer vocht en had ik inmiddels al dikke maandverbanden nodig om de steeds grotere hoeveelheden vocht op te vangen. Terug naar de verloskundige, die voor ons een afspraak plande in het ziekenhuis voor de volgende dag. In het ziekenhuis waren ze er toch echt zeker van, gebroken vliezen! Of beter gezegd, gescheurde vliezen, want ik verloor steeds een beetje vruchtwater, in plaats van in één keer een grote flats.Nog een nachtje in ons eigen bed geslapen, opnieuw in de hoop dat de bevalling vanzelf zou beginnen. Helaas kwam het niet vanzelf op gang, dus moesten we zondag ochtend terug naar het ziekenhuis, zodat ik ingeleid kon worden. Met langdurig gebroken vliezen bestaat er een verhoogde kans op infecties en moet je binnen 72 uur bevallen.Voordat ik ingeleid kon worden moest eerst mijn baarmoedermond gerijpt worden, dit doen ze door het inbrengen van een ‘veter’ met hormonen. Deze moet 12 uur blijven zitten, en kan er ook voor zorgen dat de weeën op gang komen. Zondagavond om 22:00 uur moest mijn vriend, Michaël, helaas naar huis. Vertoon je geen verschijnselen dan mogen partners niet blijven slapen. Wel wordt er meteen gebeld als het wel lijkt te beginnen, dus met het geluid van zijn telefoon op levensgevaarlijk, bleef ik alleen achter voor de nacht.Zondag op maandag nacht kwamen de weeën dan toch op gang! Achteraf gezien voelde ik al wel iets toen Michaël naar huis ging, maar weet je niet precies wat je moet voelen. Gelukkig had ik geen kamergenootje en kon ik de hele nacht onbezwaard een beetje rond lopen. Liggen leek bij mij onmogelijk, bij elke wee sprong ik uit bed om de pijn weg te bewegen. Deze nacht is voor mij achteraf een beetje wazig, mijn tijdsbesef was weg, omdat ik heel druk was om in mijn eentje de pijn op te vangen. Volgens mij heb ik uiteindelijk nog wel even geslapen omdat de weeën toch weer een klein beetje af namen. Om 08:00 uur heb ik nog een ontbijtje weggewerkt en was Michaël gelukkig weer terug. Om 11:00 uur kregen we controle van de verloskundige, ik twijfelde erg of mijn gebroken nacht wat opgeleverd had, omdat alles ‘s ochtends heel rustig was. Maar gelukkig; 3cm ontsluiting! Nu mochten we naar de verloskamer om de bevalling ‘door te leiden’ met weeën opwekkers.Waar ik eerst nog ‘vrolijk’ wat weeën opving stuiterend op zo’n skippy bal vond ik het een paar uur later niet meer zo grappig. Een pittige storm rug weeën volgden. Een tijdje later, wat als een eeuwigheid voelde, stapte ik onder een warme douche, hier had ik het levensgevaarlijk heet, maar de warmte was het enige wat enigszins de pijn verzachte. Maar de geweldig lieve zuster bracht mij een waterijsje. Sta je dan met je ijskoude waterijsje onder een snik hete douche, haha! Na 1,5 uur vond ik het genoeg geweest en informeerde ik toch naar de opties voor pijnbestrijding. We gingen voor Remifentanil (morfine), met een drukknop kan je zelf de hoeveelheid pijnmedicatie bepalen. Even tussen jou en mij.. hier ging ik goed op! Een beetje stoned kon ik nu momentjes ontspannen tussen de weeën door. De ontspanning werkte ook bevorderlijk voor de ontsluiting want nu ging ik binnen een uur ineens van 5cm naar 10cm, tijd om te persen!Bij de eerste keer persen wist ik niet goed wat ik moest doen waardoor ik heel veel geknapte bloedvaatjes in mijn gezicht kreeg, maar met goede begeleiding van mijn fantastische verloskundige kwam dit helemaal goed. Ik heb geloof ik halverwege geroepen dat ze hem wel mochten laten zitten, maar na drie kwartier persen werd toch ons zoontje Sev geboren. Het meest bijzondere moment van ons leven! Je bent de pijn, zoals de cliché luid, niet meteen vergeten maar het is het helemaal waard en dat maakt het meer dan dragelijk! Ook de opluchting dat het voorbij is speelt hierbij een grote rol.Ja, een bevalling is pijnlijk. Maar relatief gezien duurt het maar een paar uur van je leven en krijg je er de aller mooiste beloning voor terug. Kijk er dus niet tegen op, ook jij hebt deze oerkracht in je!Nog een kleine tip van mij: Tijdens mijn bevalling zijn veel foto’s en een aantal filmpjes gemaakt. Ieder natuurlijk zijn ding, maar ik was hier achteraf heel blij mee! Ik kijk er met een heel positief en trots gevoel op terug, en ben blij dat ik hier ook beeld bij heb.

Amy (32) ist mit Dwight (37) verlobt. Sie wohnen in Lelystad, und Amy ist Mutter von zwei Töchtern: Loïs (2,5 Jahre) und Ella (3 Monate). Amy arbeitet als Grundschullehrerin, befindet sich aber momentan noch im Mutterschutz. Ella hat sich bereits im Alter von nur drei Wochen mit dem RS-Virus angesteckt. Unsere zweite große Liebe, Ella, kam nach 41 Wochen kerngesund zur Welt. Schon ab der ersten Minute war Loïs eine unglaublich liebevolle große Schwester. Sie überschüttete Ella mit Umarmungen und Küssen. Loïs hatte uns bereits gezeigt, wie wertvoll und wichtig ein Kind ist. Ich war überglücklich vor Liebe für meine beiden Mädchen. Jeden Mittwoch geht Loïs voller Freude zur Kita. Zwei Wochen nach Ellas Geburt kam Loïs erkältet von der Kita nach Hause. Sofort erwachte mein überfürsorglicher Mutterinstinkt – ich wollte mein Neugeborenes um jeden Preis schützen. Doch schnell wurde uns klar, dass es unmöglich ist, ein zweijähriges Kind von ihrer heißgeliebten kleinen Schwester fernzuhalten. Wir versuchten zumindest, die Küsse und Umarmungen einzuschränken. Am Samstagabend begann Ella plötzlich schlecht zu trinken, und ich bemerkte, dass sie schwerer atmete. Hin und wieder hustete sie, aber zum Glück hatte sie kein Fieber. Ich suchte sofort online nach möglichen Ursachen und stieß schnell auf Informationen über das RS-Virus. Am nächsten Morgen kam eine gute Freundin zu Besuch, die als Arzthelferin arbeitet. Sie hörte Ellas Husten und sagte mir, dass sie dieses Geräusch von Babys mit RS-Virus aus ihrer Praxis kenne. Ich fühlte mich unwohl und rief noch am selben Nachmittag die Hebamme an. Diese riet mir, sofort den ärztlichen Notdienst anzurufen. Dort zeigte Ella ihren Husten, doch wir wurden mit der Nachricht nach Hause geschickt, dass ihre Lunge unauffällig sei. Teilweise war ich erleichtert, aber wirklich beruhigt war ich nicht – ich sah, dass mit Ella etwas nicht stimmte. Am nächsten Tag trank sie noch schlechter und ließ sich kaum noch wecken. Ich sprach meine Sorgen erneut bei Dwight an, doch er war genervt und klammerte sich an die Worte des Notdienstes. Am darauffolgenden Morgen bekam Ella eine schnelle Atmung mit Einziehungen an der Brust und geblähten Nasenflügeln. Ich kontaktierte den Hausarzt, aber wegen Verdacht auf Corona durften wir erst am späten Nachmittag in die spezielle Corona-Sprechstunde kommen. Meine Mutter kam vorbei, um nach uns zu sehen, und ich brach in Tränen aus. Man fühlt sich so hilflos. Ich wollte Ella um jeden Preis schützen, doch ich hatte das Gefühl, zu versagen. Sie war noch so klein. Ihr Gesicht wurde zunehmend grau, und meine Mutter entschied, dass ich nicht länger warten dürfe. Zum Glück durfte ich sofort zur Hausärztin, während meine Mutter auf Loïs aufpasste. Die Ärztin musste Ella nur kurz abhören und vermutete das RS-Virus. Wir sollten sofort zur Notaufnahme ins Krankenhaus nach Almere. Auf dem Weg rief ich Dwight an, der für einen Kurs in einem anderen Teil des Landes war, um ihm zu sagen, dass es Ella schlecht geht und er ins Krankenhaus kommen müsse. Im Krankenhaus wurde Ella sofort an einen Monitor angeschlossen. Ihr Sauerstoffwert war niedrig, und es wurden verschiedene Sensoren angebracht. Das Herz einer Mutter bricht, wenn man sein kleines Baby so sieht, aber ich wusste, dass sie dort in guten Händen war. Endlich wurden wir ernst genommen. Wir kamen auf die Kinderstation. Eine Stunde später bestätigte der Test: Ella hatte das RS-Virus. Ich war gleichzeitig wütend und traurig. Hätte ich nur mehr auf meinen Mutterinstinkt gehört und mich nicht vom Notdienst abwimmeln lassen! Aber es blieb keine Zeit für Wut – ich wollte für mein kleines Mädchen da sein und gemeinsam mit ihr gegen dieses schreckliche Virus kämpfen. Unter lautem Geschrei wurde ihr eine Magensonde gelegt. Außerdem bekam sie Sauerstoff und alle paar Stunden ein Zäpfchen. Ihre Nase wurde mit Kochsalzlösung und abschwellenden Tropfen behandelt. Der Plan war, Ella so viel wie möglich selbst trinken zu lassen und den Rest über die Sonde zu geben, damit sie genügend Nährstoffe bekam, um wieder zu Kräften zu kommen. Doch sie schaffte meist nur 10 ml und war danach so erschöpft, dass sie nicht mehr selbst trinken konnte. Immer wieder hatte sie starke Hustenanfälle. Alles, was ich in diesen Momenten tun konnte, war, sie aufrecht zu halten. Oft drückte ich während dieser Anfälle den Notfallknopf, weil ich solche Angst hatte, dass sie es nicht übersteht. Ihr Puls stieg dann auf über 200, der Monitor piepste unaufhörlich. Ich sah so viel Angst und Panik in Ellas Augen – es war furchtbar. Die Pflegekräfte konnten in diesen Momenten kaum mehr tun, als sie aufrecht zu halten. Nach einem solchen Anfall, der bis zu 15 Minuten dauern konnte, sackte Ella völlig erschöpft in meinen Armen zusammen und schlief ein. Sie war so schwach. Ich habe oft geweint – ich hätte ihr das alles so gerne abgenommen. Die Tage vergingen, ohne dass sich ihr Zustand wesentlich besserte, aber zum Glück verschlechterte er sich auch nicht weiter. Dwight kam, wann immer er konnte, und brachte auch Loïs manchmal mit, die ihre Schwester und mich sehr vermisste. Sie wusste, dass Ella krank war und im Krankenhaus bleiben musste. Ich sang Ella Lieder vor, hielt sie im Arm oder legte sie in ihr Krankenbett. Die Pflegekräfte ließen sie auf dem Bauch schlafen, um ihr das Atmen zu erleichtern. Dann testeten sie, ob Ella ohne Sauerstoff auskommen würde – leider klappte es noch nicht, ihre Werte fielen sofort ab. Die Entwicklung beim RS-Virus ist schwer vorherzusagen, aber der Kinderarzt, der täglich vorbeikam, hoffte, dass sie den Höhepunkt hinter sich hatte. Nach und nach begann Ella, wieder mehr selbst zu trinken. Was sie nicht schaffte, wurde über die Sonde ergänzt. Die Hustenanfälle blieben, wurden aber kürzer. Viele Besuche mussten wir absagen, alle fieberten mit uns mit. Ab Tag sechs ging es langsam bergauf. Trotz aller Kabel zeigte mir Ella ihr erstes Lächeln – ein magischer Moment. Mein kleines Mädchen, so tapfer im Kampf gegen dieses schreckliche Virus. Ein erneuter Versuch, sie von Sauerstoff zu entwöhnen, gelang. Ich war unglaublich stolz, als sie zum ersten Mal wieder ihr ganzes Fläschchen austrank. Diesmal weinte ich vor Freude. Wenn die Nacht gut verlief, könnten wir vielleicht schon am nächsten Morgen nach Hause. Und tatsächlich – sie trank auch nachts ihr Fläschchen vollständig. Am nächsten Morgen wurden wir vom Kinderarzt entlassen. Ella war noch nicht vollständig über den Berg, aber konnte sich zu Hause weiter erholen. Ella ist jetzt drei Monate alt und hat noch immer pfeifende Atemgeräusche. Das kann noch eine Weile anhalten, aber hoffentlich wächst es sich aus. Zum Glück geht es ihr gut, aber ich bin weiterhin sehr wachsam. Sie trinkt und schläft gut, ist fröhlich und lächelt jeden an, der sie ansieht. Der Kinderarzt sagte uns, dass wir niemals vom ärztlichen Notdienst hätten weggeschickt werden dürfen. Eine wichtige Lektion, die mir immer wieder begegnet: Höre immer auf deinen Mutterinstinkt.

Laura (32) is in juli bevallen van haar eerste dochter, Bowie. Laura heeft een best pittig traject gehad. Bowie is ontstaan vanuit IVF en Laura deelt haar ervaring over een moeizame bevalling via een keizersnede.6 maanden geleden ben ik bevallen van mijn dochter Bowie. Een mooie, gezonde, lieve, vrolijke dochter. Ik heb Bowie mogen krijgen via IVF. Een pittig traject maar zo geweldig dat het mogelijk is. Bowie is van de derde terugplaatsing uit een eerste lichting embryo’s. Als ik andere verhalen hoor valt dat gelukkig hartstikke mee. Echter het traject en het idee dat als dit niet lukt er nooit een wens vervuld zou worden is pittig. Als het mis gaat, ook al is het maar 2 keer mis gegaan, denk je toch “Gaat dit ooit lukken?”.Mijn zwangerschap verliep prima. Controles waren goed en ze groeide als kool. Aan het eind bleek dat ik een wat verhoogde bloeddruk had. Ook was Bowie voor de tijd in de zwangerschap een grote baby. Hierdoor werd mijn situatie medisch en ging ik over naar het ziekenhuis. Prima natuurlijk maar ik had graag thuis willen bevallen. Dat was een beetje een domper. Ik ging met 36 weken met verlof en eerlijk gezegd was ik het zat! Het was hartje zomer, ik was helemaal voorbereid en ik dacht laat haar maar komen. Ik sliep ook heel slecht wat de situatie niet hielp. Elke week zat ik huilend bij de verloskundige. Uiteindelijk kwam daar het verlossende woord. Donderdag avond (40+ 6 weken zwanger) zou ik worden opgenomen. Ik zou een slaapmiddel krijgen en vrijdag zou ik worden ingeleid. Yes!Zo gezegd zo gedaan. We gingen samen donderdagavond naar het ziekenhuis. Arnoud, mijn partner, mocht gelukkig mee. Ik kreeg wat voor het slapen rond 22.00 uur en weg was ik. De volgende ochtend werd ik getoucheerd. Nog geen ontsluiting… Balen want dat betekende, zoals de arts mij vertelde, dat eerst mijn baarmoedermond moest verweken. Ik kreeg medicatie om dit proces te versnellen. Om de 4 uur werd ik gecontroleerd en kreeg ik een nieuw setje pillen. Het schoot totaal niet op. Vrijdagavond was het eigenlijk nog hetzelfde. We bleven nog een nachtje. De volgende ochtend was er niks veranderd. Weer een dag medicatie. De dag verliep zoals die daarvoor: controles maar geen verbetering. Het was zo vermoeiend want je krijgt best wel krampen/voorweeën van die medicatie! Zaterdagavond leek het door te zetten, ik kreeg weeën! Onder de douche heb ik deze weggepuft. Er zou in de avond nog een arts komen maar zij had nog een spoedgeval dus ze kwam later. Uiteindelijk trok het weer weg en ik wilde alleen maar slapen. Weer een nacht verder. Zondagochtend werd ik wakker en geen weeën meer. Wederom werd ik gecontroleerd. Net aan 3 centimeter! Mijn vliezen konden gebroken worden en dat werd direct gedaan. Wat een gek gevoel! Het werkte wel want er startte direct een weeën storm. 3,5/4 uur duurde deze storm. Alle houdingen heb ik aangenomen maar niks hielp om de pijn iets af te laten nemen. Na 4 uur werd ik weer gecontroleerd. Ik was niks opgeschoten. Net aan 3 centimeter nog steeds. Oei, dat was vrij demotiverend. Ik zei direct dan wil ik een ruggenprik want dit hou ik niet vol. Ik was ook al kapot van die dagen ziekenhuis en medicatie. De anesthesist kwam direct en de ruggenprik was zo gezet. Gelukkig werkte hij ook direct! Wat een verlichting! Er werden gelijk wee-opwekkers aangesloten zodat het proces zou gaan versnellen. En er was eindelijk progressie: om de paar uur een paar centimeter erbij. 17.00 uur in de middag had ik 9 centimeter. De verloskundige zei: “Je gaat vandaag bevallen.” Spannend!Om 20.00 uur weer controle. Nog geen 10 centimeter. Om 21.00 uur controle, weer niks. Om 22.00 uur zei de zoveelste arts die ik die dag zag: “Misschien op handen en knieën zitten, de zwaartekracht wil nog wel eens helpen.” Nou oké, ik een uur zo gezeten. Ik trilde op mijn benen. Ik was echt gesloopt. Ik keek mijn vriend aan en zei: “waar moet ik de energie nog vandaan halen om een baby eruit te persen?”. Na een half uur kwam de verloskundige kijken. Ik keek haar aan en zei: “Je moet echt even eerlijk tegen me zijn: Hoe groot acht je de kans dat dit nog gaat lukken?” Ze was voorzichtig maar uiteindelijk zei ze zo’n 30%. Na nog een half uur op m’n knieën draaide ik weer op m’n rug. Waar ik eerst nog wel íets van de weeën voelde, voelde ik nu helemaal niks meer. “Probeer het laatste randje anders weg te persen.” Dat probeerde ik maar ook dit mocht niks helpen. Ik keek Arnoud en aan en zei: “Het gaat niet gebeuren, ik voel het.” Het woord keizersnede was al gevallen. De arts kwam weer terug en ze ging overleggen met de gynaecoloog. Die raadde het ook aan en voor ik het wist werd ik klaar gestoomd om een keizersnede te ondergaan.Ik werd door het ziekenhuis heen gereden. Ik voel nog de tegels onder me. Ik werd de uitslaapkamer ingereden en vanaf toen begon het circus. Met 3 verplegers en anesthesisten werd er van alles aangelegd. Stickers voor m’n hartslag, een zuurstofmeter, er werd uitgelegd dat ik andere verdoving door m’n al eerder gezette ruggenprik kreeg en ineens zag ik Arnoud in operatiepak voor me staan. Binnen no time lag ik op de operatietafel. Als je een keizersnede krijgt word de tafel iets gekanteld. Die klik maakte iets in mij los. Ik keek Arnoud aan ik zei: “Oeh, ik vind het nu spannend worden.” We begonnen beide te huilen van de spanning en ze begonnen. Ik kan niet goed beschrijven hoe het voelt. Het is geen pijn maar enorme druk en getrek. Ik vergelijk het altijd met het trekken van je verstandskies maar dan keer tien. Geen pijn maar zoveel druk! Bowie zat, wat toen bleek, muurvast. Ik had nooit natuurlijk van haar kunnen bevallen. Ze was een sterrenkijker en haar hoofd lag ook nog schuin. Waar normaal het moment van uitdrijven een paar minuten duurt, duurde dit ongeveer 20 minuten. Ze probeerde haar vaginaal terug omhoog te duwen en in lichte paniek werden de verplegers en anesthesisten gesommeerd om te helpen duwen. Dit werd met stemverheffing gevraagd. Mij vriend vroeg op een gegeven moment of alles wel goed ging. Ze gaven aan dat het moeizaam was. Ik focuste mij alleen maar op het verwerken van de druk. Wow, ik had een keizersnede echt onderschat!Ineens uit het niets was ze daar. Ik zag haar voorbij komen en ze werd snel gecontroleerd door de kinderarts. Het duurde even voordat ze huilde. Ik zei maar: “ik hoor niks, ik hoor niks!” En ineens hoorde ik een prachtige huil. Daar was ze. Bont en blauw dat wel maar helemaal gezond. Terwijl Bowie werd onderzocht lag ik enorm te trillen. Adrenaline zeiden ze. Arnoud nam Bowie vast mee naar de kamer en ik werd dicht gemaakt. Ik viel steeds in slaap zo moe was ik.De weken na de bevalling waren pittig. Ik was anderhalve liter bloed verloren dus het duurde even voor ik er weer was. We moesten ook echt samen de bevalling echt even verwerken. Veel tranen en stress allebei.Toen Bowie ongeveer 8 weken was had ik nog een gesprek met de gynaecoloog van de bevalling om terug te kijken en ik wilde weten hoe het kwam en wat het zou betekenen voor de toekomst. Ze gaf aan dat het een combinatie van verschillende factoren was. De ligging van Bowie, mijn bekken die wat meer in een trechter liepen en ik had een stug lijf. Uiteindelijk hebben ze mijn baarmoeder wat verder open moeten maken om erbij te kunnen. Dit betekende wel dat ik nooit natuurlijk kon bevallen want de druk van de weeën zou het litteken open kunnen scheuren. Heftig om te horen allemaal maar ik heb dit gesprek als heel prettig ervaren en kan het iedereen aanraden die een bevalling heeft waar wat complicaties optreden.Inmiddels is ze 6 maanden en is Bowie een lief vrolijk meisje. Sommige mensen om mij heen zeiden: “Ach, kijk nou wat daar ligt dan ben je die bevalling toch zo vergeten?”. Voor mij staat mijn bevalling en hoe ik dat heb ervaren los van het geluk dat ik mijn dochter in mijn armen heb. Dus nee, die bevalling vergeet ik niet meer maar dat is ook helemaal oké.

Wenn Sie ein Baby erwarten, kommt viel auf Sie zu. So viele Dinge, die Sie noch nicht wissen oder noch nie gemacht haben. Das kann Sie vielleicht ein bisschen unsicher machen. Denn… wie sollen Sie das alles schaffen? Glücklicherweise kommt in den Niederlanden eine Wochenbettpflegerin zu Ihnen nach Hause, die Ihnen und Ihrem Partner alles beibringt, was Sie brauchen, um Ihr Kleines sicher und selbstbewusst zu versorgen. Natürlich sind Sie schon vor der Geburt beschäftigt, alles für die Ankunft Ihres Babys vorzubereiten. Dazu gehört auch, das Babybett zu beziehen – so haben Sie später einen Punkt weniger, um den Sie sich Sorgen machen müssen. Aber wie bezieht man das Babybett richtig? In diesem Blog erklären wir Ihnen alles, was Sie wissen müssen. Die richtige Bettwäsche Es gibt viele Meinungen und ebenso viele Optionen, wenn es um Babybettwäsche geht! Aber was Sie auf jeden Fall brauchen, sind: ein Matratzenbezug (Molton), ein Spannbettlaken, ein Betttuch, eine Decke und ein kleines Mulltuch. Erwarten Sie ein Baby im Herbst oder Winter? Dann wählen Sie eine Decke mit warmem Teddyfutter. Für ein Baby im Frühling oder Sommer eignet sich die ungefütterte Version gut. Sie bietet in den wärmeren Monaten genug Wärme. Für ein Beistellbett brauchen Sie 75 x 100 cm, für ein Kinderbett 100 x 150 cm. Los geht’s Beginnen Sie mit dem Matratzenbezug. Ein Molton schützt die Matratze vor Unfällen. Ziehen Sie ihn zuerst um die Matratze. Dann spannen Sie das Spannbettlaken über die Matratze. Auf die Stelle, wo der Kopf Ihres Babys liegt, legen Sie am besten ein kleines Mulltuch. Falten Sie das Mulltuch zu einem Dreieck, legen Sie die Spitze nach oben im Bett und stecken Sie es fest unter die Matratze. So fängt es Spucke auf, und Sie müssen nicht jeden Tag das Laken wechseln – genug Wäsche haben Sie ohnehin! Ein Fun-Fact: Wenn Sie Mulltücher bügeln, saugen sie weniger Feuchtigkeit auf. Also besser nicht bügeln. Jetzt ist das Bett bereit für das Laken und die Decke. Legen Sie zuerst das Laken glatt aufs Bett, dann die Decke etwa 20 cm unter den oberen Rand des Lakens. Falten Sie den oberen Teil des Lakens über die Decke. Prüfen Sie anschließend, wo Ihr Kleines liegen wird. Wichtig ist, dass die Füße nicht ganz bis zum unteren Bettrand reichen. So rutscht es beim Schlafen nicht so leicht nach unten. Stecken Sie die Unterseite und die Seiten der Bettwäsche fest unter die Matratze. Babys lieben es, sich geborgen zu fühlen, und es begrenzt auch ihre Bewegungsfreiheit – was sicherer ist. Was brauchen Sie – und wie viel? Ein Bettwäsche-Set reicht leider nicht aus. Es ist immer hilfreich, Ersatz im Schrank zu haben, wenn etwas in der Wäsche ist. Wir empfehlen: 3 x Matratzenbezüge (Moltons) 3 x Spannbettlaken 2 x Betttücher 2 x Decken 5 x kleine Mulltücher (70 x 70 cm) Wir hoffen, die Tipps von Jollein helfen Ihnen, das Babybett sicher zu beziehen. Haben Sie noch Fragen? Kontaktieren Sie uns gerne – wir sind für Sie da!

De jaarwisseling is standaard een uitdaging voor iedere ouder. Je wilt dat jouw kleintje lekker door slaapt tijdens zo’n onrustige nacht, maar hoe zorg je daar nou voor? Samen met Slaapkops hebben wij voor jou een aantal tips opgesteld, zodat je de jaarwisseling zonder zorgen doorkomt.We geven je 5 tips voor een zorgeloze jaarwisseling met je kleintje.Tip 1: Heb je een baby of een jonge dreumes/peuter? Laat je kindje dan lekker slapen! Je kindje heeft waarschijnlijk nog geen idee wat de jaarwisseling inhoudt en je kindje is waarschijnlijk lekker in diepe slaap. Wanneer je jouw kindje toch wakker maakt, kan het zijn dat je kindje weer moeilijk in slaap zal vallen en daardoor oververmoeid raakt.Tip 2: Heb je een wat ouder kindje? Dan is de kans groter dat hij of zij de jaarwisseling mee wil maken. Als je kindje hier niet om vraagt, zou ik dit ook niet aankaarten. Grote kans dat je kindje gewoon lekker blijft slapen en minder kans op oververmoeidheid de volgende dag. Wil jouw kleine er echt graag bij zijn? Breng hem/haar dan op tijd naar bed en maak je kindje vijf minuten voor twaalf uur wakker. Na het vuurwerk, kan jouw kindje weer lekker gaan slapen.Tip 3: Probeer het los te laten! De meeste kindjes zullen door het vuurwerk heen slapen en niet wakker worden. Probeer je hier dus ook niet te druk over te maken. Het is vaak een angst van ouders dat hun kindje wakker wordt, maar in de praktijk zien wij dat de meeste kindjes hier doorheen slapen. Maar als je als ouder de trap op loopt is dat een ander verhaal. ;)Tip 4: Laat je jouw kindje slapen maar wordt hij of zij toch wakker? Haal je kindje er dan even uit en troost je kindje. Wanneer alles weer rustig en stil is, leg je jouw kindje opnieuw in bed. Is jouw kindje echt uit de slaapkamer gehaald? Start dan opnieuw een kort bed ritueel voordat je jouw kleine naar bed brengt.Tip 5: Is jouw kindje wakker geworden? Zorg er dan voor dat de volgende dag een dag is die rustig verloopt zonder te veel prikkels/drukte. Daarnaast kun je jouw kindje ook wat eerder op bed leggen de volgende dag om eventuele oververmoeidheid direct op te lossen.Wij hopen dat deze tips jou helpen voor een zorgeloze nachtrust van jouw kleintje en dat jij als ouder een fijne jaarwisseling hebt.

Denise (30) ist Mutter ihres Sohnes Evan (4 Jahre) und ihres Babys Enzo (3 Monate). In diesem Blog teilt sie ihre Erfahrungen mit ihrem ersten und zweiten Kind, den unruhigen Nächten und ihren Erfahrungen mit Probiotika. Erstmals Mutter Bei meinem ersten Sohn Evan war alles neu und super aufregend, denn als Eltern bekommt man so viel auf einmal! Ich habe Evan zwei Jahre lang gestillt, und es lief nicht immer reibungslos. Als er zwei wurde, hatte ich das Gefühl, es sei Zeit aufzuhören. Ich war etwas besorgt, wie das nachts laufen würde, weil er immer noch alle drei Stunden zum Stillen aufwachte. Nachdem ich das Stillen beendet hatte, geschah ein Wunder: Unser kleiner Mann schlief plötzlich die ganze Nacht durch! Letztendlich war das Abstillen leichter, als ich befürchtet hatte. Er war zwei Tage traurig und fragte immer noch nach einem „Mama Schluck Schluck“ (seine Art, nach der Brust zu fragen), was mir ein wenig das Herz brach. Aber als er so gut schlief – und ich nach zwei Jahren auch – waren wir überglücklich! Bauchschmerzen Als ich mit unserem zweiten Sohn Enzo schwanger war, dachte ich: „Ein zweites Kind? Das schaffe ich!“ Ich hatte so viel mit Evan gelernt. Aber nichts hätte mich darauf vorbereiten können, wie anders es werden würde. Enzo litt stark unter Bauchschmerzen und war ein sehr unruhiges Baby. Er hatte auch in den ersten Wochen etwas Reflux – eine harte Kombination, besonders beim Stillen. Leider hatte ich diesmal während der Schwangerschaft keine Probiotika genommen, was ich bei Evan getan hatte. Und Evan hatte kaum Bauchprobleme. Ich bereute es sehr, die Probiotika ausgelassen zu haben. Schlaflose Nächte Ich begann, die Nächte zu fürchten. Wir bekamen kaum Schlaf und mussten Enzo ständig wiegen und beruhigen. Er schlief neben mir in einem Co-Sleeper, so dass ich jeden Seufzer und jedes Wimmern hörte. Er war extrem unruhig, weinte oft, schlug mit den Armen um sich und machte die ganze Nacht Geräusche. Wir probierten alles: Pucken, Tropfen, Weißes Rauschen, Kuschelschafe… nichts schien zu helfen. Enzo weinte so viel. Manchmal schlief er nur 4 Stunden insgesamt – die anderen 20 Stunden waren wir ständig in Bewegung, um ihn zu beruhigen. Anfangs half eine warme Kompresse auf seinem Bauch ein wenig, und ich konnte endlich zwei Stunden Schlaf zwischen den Mahlzeiten bekommen. Aber nach ein paar Tagen half das auch nicht mehr. Probiotisches Pulver Es war eine wirklich schwere Zeit – um es milde auszudrücken! Wir besuchten den Hausarzt und einen Osteopathen, aber es half nicht wirklich. Dann erinnerte ich mich: Ich hatte während der Schwangerschaft mit Evan ein probiotisches Pulver genommen – und nicht mit Enzo. Plötzlich machte es Klick. Ich war erleichtert zu erfahren, dass das Pulver auch direkt Babys in der Flasche gegeben werden kann. Also bestellte ich es sofort! Jetzt geben wir Enzo ein- bis zweimal täglich ein Fläschchen Formel, um das Pulver zu mischen – und ich bekomme auch etwas Luft zum Durchatmen. Und tatsächlich: Nach nur wenigen Tagen wurden die Bauchschmerzen deutlich weniger. Ich dachte: „Hätte ich das nur früher gewusst!“ Wir konnten endlich mehr von Enzos Babyzeit genießen. Verbesserungen beim Schlafen Enzo ist jetzt drei Monate alt, und es geht viel besser! An manchen Tagen ist er noch etwas unruhig oder hat Schwierigkeiten beim Stuhlgang, aber es ist nichts im Vergleich zu früher. Als er 2,5 Monate alt war, haben wir ihn in sein eigenes Zimmer verlegt. Das fand ich wirklich beängstigend! Aber zu unserer Überraschung lief es super. Wir benutzen eine Weißes-Rauschen-Maschine zur Schlafenszeit, damit er weiß, dass es Zeit zum Schlafen ist. Ich ziehe ihm seinen kleinen Schlafsack an, gebe ihm eine letzte Mahlzeit und lege ihn hin. Ich bleibe eine Weile bei ihm, helfe mit seinem Schnuller, und dann schläft er ein. Manchmal schläft er sogar ohne Schnuller ein! Wenn er aufwacht, gehe ich hinein, streichle ihn sanft auf den Kopf, setze den Schnuller wieder ein, und er schläft wieder ein. Er schläft jetzt normalerweise von 19:30 bis 3:00 Uhr, wacht dann wieder gegen 7:00 Uhr auf. Nachmittags macht er oft noch ein bis zwei bis drei Stunden Mittagsschlaf. Nicht aufgeben! Wenn dein Baby unruhig ist, gib nicht auf! Ein Schlafsack kann wirklich helfen. Pucken hat Enzo nur frustriert, weil er seine Arme nicht bewegen konnte. Aber eine Routine und Rituale zur Schlafenszeit haben einen großen Unterschied gemacht. Und für uns war das probiotische Pulver mit Abstand am hilfreichsten. Enzo fing auch an, besser in seinem eigenen Zimmer zu schlafen. Etwas, das wirklich beruhigt: Wir haben ein Babyphone mit Kamera in seinem Zimmer. Ich kann ihn von meinem Handy aus beobachten, was mir auch hilft, mich zu entspannen.

Von einer rosaroten Wolke war zunächst keine Rede Laura (32) ist Mutter ihrer 12 Wochen alten Tochter Bowie. Sie erzählt von den ersten Nächten im Krankenhaus nach der Geburt, ihren Erfahrungen mit dem Thema Schlaf, unerwünschten Ratschlägen und veralteten Meinungen rund ums Thema Schlafen. Okay, Schlafen... Ein Thema, zu dem ich unzählige Google-Suchanfragen gestellt habe! Dinge wie: „Mein Baby schläft unruhig“, „Mein Baby macht nur Powernaps“, „Rhythmus Baby 2 Monate“. Ich folge verschiedenen Schlafcoaches – aus den Niederlanden, aber auch aus den USA. Du kannst dich wirklich verrückt suchen! Überall liest man etwas anderes. Andere Meinungen, andere Ansätze. Wahnsinn! Ganz zu schweigen von all den Foren und Erfahrungsberichten anderer Eltern, die ich verschlungen habe. Schwieriger Start Die Schlafprobleme begannen direkt nach der Geburt. Unsere Tochter Bowie kam nach drei Tagen Einleitung zur Welt – mit Tabletten, Wehenmitteln, Wehensturm, PDA… alles dabei! Letztlich wurde sie per Notkaiserschnitt geboren. Sie steckte fest und man musste mich weiter öffnen, um sie herauszuholen. Ich war völlig erschöpft – wie die meisten Frauen nach einer Geburt. In den ersten Nächten im Krankenhaus konnte ich nicht schlafen. Ich stand noch voll unter Adrenalin und versuchte zu verarbeiten, was passiert war – obwohl ich dafür eigentlich gar keinen Raum hatte, denn hallo: Ich hatte ein Baby! Ich war voll auf sie fokussiert. Jeder kleine Laut machte mich wach. Auch mein Partner Arnoud konnte nicht schlafen. Am Ende nahmen die Pflegekräfte sie mit, damit wir etwas Ruhe finden konnten – und siehe da: Auch sie schlief! Im Krankenhaus wurde stark auf das Stillen gesetzt. Ich hatte anderthalb Liter Blut verloren und meine Milch kam einfach nicht in Gang. Zufüttern war in der ersten Nacht keine Option. Dabei war sie ein großes Baby mit Hunger! Kein Wunder, dass auch der Schlaf nicht funktionierte. Aber als neue Eltern weiß man das alles nicht. Man vertraut auf die Profis. Zum Glück bekam sie später doch ein Fläschchen. Altmodische Ratschläge Nach dem Wochenbett übernahm das Gesundheitsamt. Grundsätzlich geben sie dort gute Tipps. Aber was den Schlaf betrifft, finde ich die Ratschläge sehr altmodisch. Bowie schlief nachts in ihrer eigenen Wiege. Wir legten sie schlafend ins Bett und sie schlief von Mahlzeit zu Mahlzeit. Super! Aber der Ratschlag lautete: Ab 19 Uhr ins Bett legen – und wenn sie nicht schläft: 5 Minuten weinen lassen. Ich konnte das nicht. Ich habe sie in den Schlaf gewiegt, blieb bei ihr, bis sie schlief. Es hat viele Abende gekostet – aber jetzt klappt es super! Tagsüber war es schwieriger. Sie schlief bei mir, bei Arnoud oder im Laufstall. Auch hier sollten wir sie „ins Bett legen und weinen lassen“ – mit gerade mal 4/5 Wochen! Tut mir leid, aber das mache ich nicht. Ich finde es altmodisch und glaube nicht, dass ein schreiendes Baby ein glückliches Baby wird. Ein kleiner Durchbruch Trotzdem setzte ich mich unter Druck. Mein Gedanke war: Wenn ich wieder arbeite, muss sie im Rhythmus sein. Das hat sie sicher gespürt. Ich teilte das mit anderen Müttern – die Antwort war immer dieselbe: „Mach dir keinen Stress. Wenn es nicht klappt, nimm sie einfach zu dir. Hauptsache, sie schläft!“ Trotzdem: Das Gesundheitsamt blieb bei seinem „weinen lassen“. Ich sag jetzt einfach, dass alles gut läuft – und mache mein eigenes Ding. Ich versuche es bei jedem Schläfchen in ihrer Wiege (die bei uns im Schlafzimmer steht). Manchmal schläft sie nur 30 Minuten – dann nehme ich sie zu mir, und sie schläft weitere 2–3 Stunden. Endlich Rhythmus Jetzt, mit 12 Wochen, entwickelt sich ein Schlafrhythmus. Ich merke: Etwa 1,5 Stunden nach der Mahlzeit wird sie müde. Dann wickele ich sie, mache Musik an, wiege sie fast in den Schlaf und lege sie hin. Manchmal klappt’s, manchmal nicht. In der Kita schläft sie selbst ein – manchmal kurz, aber sie lernt es. Akzeptanz Ich habe den Druck losgelassen. Der Rhythmus kommt. Ich habe viele gute Artikel gelesen, die zeigen: Weinen lassen funktioniert nicht – und kann langfristig sogar schaden. Für mein Kind ist es nichts. Natürlich – bei leichtem Quengeln warte ich ab. Aber richtiges Weinen? Nicht für mein Baby. Vertraue deinem Bauchgefühl An alle Mamas: Es ist ein Klischee, aber es stimmt – hör auf dein Bauchgefühl! Du kennst dein Kind am besten. Ich habe für mich beschlossen: Wenn sie mit 6 Monaten noch nicht alleine schläft, ziehe ich eine Schlafcoachin zurate, die einen liebevollen Weg zeigt. Bis dahin: Vertraue dir selbst – es wird alles gut. 📸 Instagram-Tipp: @thenewsleepcoach

Judith (34 jaar) heeft als baby- en kinderslaapcoach met haar eigen slaapcoachpraktijk Project Slaap al vele kindjes (en ouders) op weg geholpen naar meer slaap! Judith is moeder van Maxe (2,5 jaar) en daarnaast is zij nu in verwachting van haar tweede kindje. En als slaapcoach weet je natuurlijk alles over het aanleren van gezonde slaapgewoontes… In deze blog vertelt Judith wanneer en hoe je begint met het creëren van een slaapritme bij je newborn.Na de geboorte van onze dochter Maxe had ik (wat betreft slaap) maar één doel: haar zo snel mogelijk laten doorslapen. Ik gebruikte het boek ‘De tevreden baby’ als leidraad en na 7 weken hoefde ik er ’s nachts niet meer uit (op een avondvoeding om 22.30 na) en sliep ze overdag in haar eigen bed. Een behoorlijk succesverhaal dus! Dat het ook anders kan, hoorde ik natuurlijk wel om me heen, maar waar dat nou precies aan lag dat wist ik ook niet precies. Inmiddels weet ik natuurlijk wel beter en vooral dat doorslapen (met 1 avondvoeding) met 7 weken echt niet 'de norm' is. Sterker nog, de meeste baby's hebben rond de 12 weken zeker nog 2 voedingen nodig tussen 19.00 en 7.00 uur.Belangrijker dan het werken naar doorslapen zonder voedingen, is het werken aan gezonde slaapgewoontes, het in de gaten houden van de vermoeidheidssignalen, de wakkertijden en het werken aan een routine. Wat mij betreft kun je hier op zijn vroegst rond de 6 weken mee beginnen en ideaal gezien begin je hier in ieder geval tussen de 8 en 12 weken mee. Maar hoe?In de eerste 3 weken na de geboorte van je kindje zul je merken dat je kindje vooral veel slaapt en eigenlijk alleen wakker is voor een fles, een schone luier en om even lekker te knuffelen. Vaak lukt het kindjes van deze leeftijd om slechts 40 tot 60 minuten wakker te blijven en vallen ze na een voeding gemakkelijk weer in slaap. Dit komt omdat baby's bij hun geboorte veel melatonine van hun moeder meegekregen hebben. Na 6 weken neemt dit 'natuurlijke' melatoninelevel af en lukt het ze nog niet helemaal om zelf hun melatonine aan te maken, dit gebeurt meestal pas vanaf een week of 8 en dat is dan ook het juiste moment om je kindje te laten slapen in een donkere slaapkamer, wat voor de aanmaak van melatonine (het slaaphormoon) echt een must is!Zoals ik al eerder schreef kun je het beste beginnen met het opbouwen van een routine tussen de 6 en 12 weken, dit omdat rond deze leeftijd de biologische klok van je kindje zich ontwikkelt en hij het verschil tussen dag en nacht kan herkennen. Je helpt de biologische klok van je kindje hierbij door hem overdag voldoende bloot te stellen aan daglicht, sociale interactie, slaap (op de juiste momenten) en voeding. Door je kindje overdag bijvoorbeeld wakker te maken voor voedingen, zorg je ervoor dat hij 's nachts geen extra voedingen nodig heeft omdat hij overdag te weinig gegeten heeft.Voordat je gaat werken aan een routine raad ik je aan om de wakkertijden van je baby in de gaten te houden. De wakkertijd is de tijd vanaf het moment dat je kindje wakker is, tot het moment dat je kindje weer in slaap is. Door rekening te houden met de wakkertijd van je kindje zorg je ervoor dat je kindje niet te moe is om in slaap te vallen. Als baby’s oververmoeid raken (door een te lange wakkertijd) produceren zij stresshormonen zoals cortisol en adrenaline. Deze hormonen zorgen ervoor dat je kindje moeilijker in slaap komt en moeilijker in slaap kan blijven, met hazenslaapjes tot gevolg.Om oververmoeidheid te voorkomen raad ik daarom aan om met de volgende wakkertijden te werken:Tot 3 weken max. 45 minuten3-6 weken 60 minuten6-12 weken 60-105 minutenOp basis hiervan kun je langzaamaan naar een routine toewerken, waarbij je de dag altijd start op een vaste tijd en je je kindje overdag wakker maakt voor een voeding en je zorgt dat je kindje binnen de grenzen van de wakkertijd weer in slaap is. Laat je, in deze eerste weken, niet alleen leiden door de wakkertijden, maar kijk ook goed naar de vermoeidheidssignalen van je kindje. Rode vlekjes rondom zijn oogjes en wenkbrauwen, in zijn oogjes wrijven, gapen of hangerig/jengelig zijn, laten zien dat je kindje moe is en het tijd is om te gaan slapen.Je vasthouden aan de wakkertijden en het volgen van een strakke routine lijken dan wel de succesformule voor een kindje om te slapen, maar de belangrijkste vaardigheid: het zelfstandig in slaap kunnen vallen, hebben we hierbij nog niet besproken.Zelfstandig in slaap vallen is iets wat elk kindje moet leren. Het helpt als je hierbij rekening houdt met de vermoeidheidsignalen en de wakkertijd van je kindje. Maar hoe goed je hier ook bovenop zit; je kindje zal, zeker in het begin, jouw hulp echt nodig hebben om in slaap te vallen. En dit is, zeker in de eerste weken, echt niet erg! Probeer, als je er klaar voor bent om naar een routine toe te werken, jouw hulp om je kindje in slaap te krijgen steeds een beetje af te bouwen. Waar je eerst je kindje volledig in slaap helpt, bijvoorbeeld in jouw armen/door te wiegen of door het gebruik van de shush-pat methode, bouw je dit steeds een beetje af door hem steeds iets wakkerder in bed te leggen totdat je hem, na een uitgebreid bedtijdritueel, helemaal wakker in bed kunt leggen en hij zelfstandig in slaap valt!Toen ik zwanger was van Maxe had ik geen idee hoe ik met de slaap van mijn kindje om zou gaan, dat zou allemaal 'wel komen'. Maar nu ik zwanger ben van mijn tweede kindje is dit toch echt anders, ik weet nu zoveel over slaap en wil dit het liefste natuurlijk meteen goed doen. Tegelijkertijd weet ik nu ook dat alle clichés waar zijn en deze bijzondere tijd voorbij is voor je het weet. Ik laat daarom de eerste weken maar gewoon op mij afkomen. Als het net zo makkelijk gaat als bij Maxe, dan heb ik geluk. En anders dan weet ik hoe ik tussen de 6 en 12 weken een ritme op kan gaan bouwen zodat ook deze baby een fijne slaper wordt!

Als je een pasgeboren baby hebt, mag je al voor het eerst kennismaken met het wisselende slaappatroon van kleintjes. Ze starten hun leven met vooral heel veel slaap en dat wordt steeds iets minder. Ook de manier waarop kleintjes slapen veranderd en waar sommige ouders een doorslapend kindje hebben van een paar weken oud, hebben andere ouders steeds weer nieuwe uitdagingen op het gebied van slaap.SlaapproblemenAlle kindjes zijn nou eenmaal anders, net als wij, en daarom werkt ook het slapen niet bij elk kindje hetzelfde. Sommige kindjes slapen altijd en overal heel makkelijk. Andere kindjes hebben bijvoorbeeld moeite om (zelfstandig) in slaap te vallen, om langere slaapjes te doen of om rustige nachten te maken. En met een beetje pech, heb je met alle drie de uitdagingen tegelijk te maken. Soms gaat het slapen van het begin af aan al niet goed op alle fronten maar vaak is er dan (fysiek) echt iets aan de hand maar soms is het ook een patroon dat ontstaat uit oververmoeidheid omdat het slapen overdag bijvoorbeeld niet lekker gaat. Uiteindelijk zie je dat dan ook terug in de nachten. Wat ik vaak zie bij de ouders die ik mag begeleiden dat het slaapprobleem begon met één uitdaging (bijvoorbeeld hazenslaapjes) en dat het uiteindelijk steeds erger is geworden tot aan zeer onrustige nachten en niet meer (zelfstandig) in slaap kunnen vallen. Deze kindjes huilen vaak veel. Niet zo gek: ze zijn hartstikke moe.Slaapmethodes en slaaphygiëneEr zijn tal van methodes waarmee je (samen met een slaapcoach) kan zorgen dat jouw kindje beter gaat slapen. Ik sta erg achter de methode waar ik mee werk maar dat zal voor een slaapcoach die een andere methode aanhoudt net zo zijn. Ik geloof daarom ook dat elke methode kan werken, als je er zelf maar een goed gevoel over hebt en er echt achter staat. Maar… er zijn een aantal universele dingen die je kan doen, buiten troost-methodes, wakkertijden, slaapschema’s, etc. om: zorgen dat de omstandigheden rondom het slapen goed zijn. Ook wel slaaphygiëne genoemd.Lekker naar buitenAllereerst heeft buitenlucht en -licht (vooral in de ochtend) een heel gunstig effect op slaap. Dus ga elke dag even met je kindje buiten wandelen. Daarnaast is het essentieel om een duidelijk bedtijd-ritueel te hebben. Eigenlijk maakt het niet zoveel uit wat je doet, als je het maar doet én het liefste ook nog in dezelfde volgorde. Op deze manier gaat er een seintje naar de hersenen dat het straks tijd is om te slapen en dat maakt het in slaap vallen makkelijker.De ideale slaapomgevingOok kan je een paar dingen qua slaapomgeving doen om de omstandigheden rondom het slapen zou fijn mogelijk te maken: Ga na of de kamer donker genoeg is of dat er overdag veel licht binnen komt? De kamer mag echt goed donker zijn. Wellicht heb je geen verduisterende gordijnen maar je zou kunnen overwegen om een verduisterend rolgordijntje achter de gordijnen te hangen. Die zijn relatief voordelig op maat te laten maken bij verschillende online aanbieders. Een andere optie is om online een verduisteringsgordijnen met zuignappen te kopen (vaak bij de grote online winkels te vinden). Ga na over er veel prikkels zijn waardoor het in slaap vallen bemoeilijkt kan worden. Denk hierbij aan iets dat boven het bed hangt, drukke kleurtjes, knuffeltjes of speeltjes in het zicht? Deze hoeven niet perse in het bedje te liggen, ze kunnen ook al prikkelen als ze bijvoorbeeld op een kast in het zicht staan. Meet eens of het niet te warm of te koud op het kamertje is (16-18 graden is een optimale slaapkamer temperatuur) of misschien te vochtig of te droog. Zorg voor een fijn slaapzakje en/of lakentje en dekentje. Het liefste van natuurlijke materialen dat ademt namelijk beter (katoen of wol). Let daarbij ook op de TOG waarde van een slaapzakje en dekentje. Deze waarde vind je vaak op het label of op de verpakking van slaapproducten. Alles over de TOG waarde kan je vinden in deze blog. Mocht je een nachtlampje willen gebruiken, zorg dan dat dit licht oranje of rood is. Dat helpt bij het aanmaken van melatonine (slaaphormoon). Blauw of wit licht bemoeilijkt de aanmaak van dit hormoon. Gebruik een fijne muziekhanger. Het muziekje dat dan elke keer vlak voor het slapen terug komt, is een slaapcue (seintje naar de hersenen dat het tijd is om te gaan slapen). Ik ben persoonlijk heel erg fan van de muziekhanger Moon. Het liedje dat afgespeeld wordt is “You are my sunshine”, dus net even anders dan andere muziekdoosjes en mijn zoontje wordt inmiddels zelfs rustig als ik dat liedje voor hem zing om momenten dat hij overstuur is.Go with the flowTot slot wil ik nog kwijt: heb je een slecht slapend kindje: je bent zeker niet de enige. 50 procent van alle kinderen krijgt ergens in de eerste 4 levensjaren te maken met slaapproblemen. De frustratie en vermoeidheid die hier ook voor jou als ouder bij komt kijken is heftig. Ik wil je vooral het advies geven om rustig te blijven, accepteer dat de situatie nu (tijdelijk) zo is. Vraag eens hulp in je omgeving, bijvoorbeeld dat je kindje een nachtje uit logeren gaat om bij te kunnen slapen. Doe wat je kan en waar je invloed op hebt maar verder: go with the flow. Als jij relaxed bent, zal dit een positieve invloed op het slaapgedrag van jouw kindje hebben.Vraag hulpKom je er zelf echt niet uit of loop je op je tandvlees: vraag om hulp. Er zijn veel verschillende slaapcoaches met verschillende methodes. Er is altijd wel een coach die bij je past en en past bij jouw ouderschapsstijl. Ik geef in deze blog tips om bepaalde producten te gebruiken om de slaap te bevorderen. En deze producten kunnen zeker bijdragen maar zijn geen wondermiddelen. Het slapen van je kindje zit vooral in het goed interpreteren van de slaapsignalen en het inspelen op deze signalen. Bij sommige kindjes lijkt dit een onmogelijke opgave omdat vermoeide kindjes allemaal tegenstrijdige signalen kunnen afgeven. Blijf dan niet aanmodderen maar zoek hulp. Ik weet bijna zeker dat je achteraf zult zeggen dat het de investering meer dan waard was.Wil je meer info over slaapcoaching? Kijk dan even op mijn instagram of website.Liefs,Simone Simone (39) is moeder van dochter, Lauren (4) en zoontje, Thijn (21 maanden). Ze is slaapcoach geworden vanuit haar persoonlijke behoefte. Beide kids sliepen het eerste jaar erg slecht en bij beide kids heeft ze een post partum depressie gehad, de laatste keer getriggerd door het slaaptekort. Simone wil jou als ouder graag helpen. In deze blog vertelt ze hoe je de ideale slaapomstandigheden creëert voor je kindje.

Slapen en baby’s… Het blijft een hele zoektocht om jouw baby zo lekker mogelijk te laten slapen. Als mama ben je veel onderweg, helemaal als je oudere kids hebt met verplichtingen. Natuurlijk ga jij er ook graag op uit met je kroost, gezellig naar de kinderboerderij, bij vriendinnen langs, samen zwemmen of een fijne wandeling voor de broodnodige vitamine D. Maar vaak als je onderweg bent besluit je kleintje om eens lekker een lang dutje te doen op het ‘verkeerde’ moment, waardoor er daarna niet meer wordt geslapen in het eigen bedje. Of je zit lang in de auto en je vraagt je af of het wel veilig is als je baby lang slaapt in het autostoeltje. Wij vroegen de slaapcoaches van Slaapkops om tips te geven hoe jouw baby lekker kan slapen als je onderweg of op vakantie bent. Slaapkops heeft honderden gezinnen geholpen aan meer slaap. De meiden van Slaapkops zijn niet alleen gecertificeerd slaapcoaches, maar ook ervaringsdeskundigen! Op Instagram hebben jullie een vraagsticker ingevuld en daaruit kwamen de volgende meest gestelde vragen hoe je zorgt dat je baby lekker slaapt als je onderweg of op vakantie bent. Melissa, 28, mama van Boaz (7 maanden)“Wij gaan binnenkort op vakantie en ik vind het dan lastig om mijn baby in een vreemde omgeving in slaap te krijgen. Zijn hier tips voor?” “Probeer zoveel mogelijk vast te houden aan het huidige ritme en routines. Dus voer nog steeds hetzelfde bedtijdritueel uit en leg je kindje op zijn/haar vaste tijden op bed. Maak de kamer ook goed donker door bijvoorbeeld een black-out gordijn mee te nemen. En: op vakantie gaat het nou eenmaal een beetje anders. Probeer dit ook los te laten en te genieten van de vakantie!” Chantal, 31, mama van de tweeling Lola en Lieke (18 maanden)“Als je lang in de auto moet zitten wanneer je op visite gaat of een uitstapje maakt, plan je de rit dan in of om de slaapjes heen?” “Plan de rit zoveel mogelijk om de slaapjes heen. Ga bijvoorbeeld op stap als je kindje net goed geslapen heeft, dan is de kans klein dat hij/zij in de auto in slaap valt. Hiermee voorkom je een hazenslaapje onderweg. In sommige gevallen lukt het een kindje juist beter om in de auto te slapen dan in bed. In dat geval kan je juist de auto inzetten om je kindje te laten slapen en oververmoeidheid te voorkomen.” Tessa (36), mama van Sem (2,5) en Emma (9 maanden)“Hoe voorkom je dat de slaapjes on the road hazenslaapjes zijn?” “Door alleen op pad te gaan op de momenten dat een hazenslaapje oké is of juist als je kindje goed is uitgerust. Dat zou natuurlijk ideaal zijn, maar soms is het niet anders. Je kunt hier bijvoorbeeld white noise inzetten als je dit normaliter ook gebruikt en je kindje helpen een nieuwe slaapcyclus te laten pakken (bijvoorbeeld aaien). Een hazenslaapje onderweg is helaas niet altijd te voorkomen. Als dit gebeurt, leg je kindje dan 's avonds wat eerder op bed of bied wat eerder een extra dutje aan.” Fatima (27), mama van Seff (3) en Noor (1)“Mijn kindjes vallen moeilijk in slaap bij opa en oma of op de crèche, wat kan ik doen om dit gemakkelijker te maken?” “Vraag of zij zoveel als mogelijk hetzelfde ritme aan willen houden als thuis. Als een kindje al in een fijn ritme zit (of bij jonge kindjes werk je met wakkertijden), dan is de kans groter dat ze op dat moment ook ergens anders in slaap zullen vallen. Geef ook iets mee van thuis zoals een knuffeldoekje of een slaapzakje!” Anna (24), mama van Finn (2) en zwanger van haar tweede kindje“Hoe houd ik mijn kindje wakker als ik nog een klein stukje moet rijden vlak voor zijn middagdutje?” “Dit hangt een beetje van de leeftijd van je kindje af. Kleinere baby's zijn vaak niet wakker te houden en zou ik maar gewoon lekker laten slapen. Pas zo nodig de rest van het ritme erop aan. Oudere kindjes kun je wakker houden door bijvoorbeeld liedjes te zingen samen en een gesprek met je kindje aangaan of een spelletje te spelen.” Mariska (36), mama van Teddie (6), Foss (3) en Bo (4 maanden)“Is het veilig om mijn kindje in het autostoeltje te laten slapen als ik onderweg ben?” “Ja, je kunt zeker je kindje in het autostoeltje laten slapen (mits je kindje veilig in het stoeltje zit en zijn jasje uit heeft). Er wordt aangeraden je kindje niet langer dan twee uur in een maxi-cosi te laten zitten vanwege het ruggetje.” Chi (29), mama van Lotus (3,5) en Yuki (3 maanden)“Zijn er tips voor vliegen met een baby? Hoe zorg ik dat een baby toch zijn rust pakt op een lange vlucht?” “Tijdens vliegen met een baby zou ik je kindje echt in slaap helpen. Je kunt je kindje wiegen, aaien of in slaap voeden. Gooi alle regels wat betreft zelfstandig slapen even over boord en zorg dat je kindje lekker in slaap kan vallen. Voor kleinere baby's zijn op langere vluchten ook babybedjes (bassinet) beschikbaar. Het vliegtuig zelf is al een natuurlijke white noise, dus die kun je vast afvinken!” Indra (25), mama van Chloé (4), Ashley (3) en Joá (10 maanden)“Wij gaan naar een warm land op vakantie, hoe zorg ik dat mijn baby toch veilig en lekker slaapt ondanks de hitte?” “Oef, slapen in een temperatuur die te warm of te koud is, kan zorgen voor moeilijk slapen. Een juiste temperatuur is heel belangrijk. Probeer de dutjes zoveel mogelijk in de slaapkamer plaats te laten vinden waar hopelijk de temperatuur gereguleerd kan worden. Kleed je kindje ook op de warme temperatuur, dus laat je kindje in bijvoorbeeld alleen een luier of romper slapen. Geef je kindje ook voor het slapen een lauwwarm badje, zodat je kindje niet te snel afkoelt voor het slapen. Succes!” Lotte (33), mama van Sara (1) en zwanger van haar tweede kindje“Mijn dochter valt lekker in slaap in de kinderwagen, maar zodra we thuis zijn en ik de kinderwagen laat staan, wordt mijn baby direct wakker, hoe zorg ik dat hij verder slaapt?” “Door te lopen met de kinderwagen, wieg je je kindje als het ware in slaap. Als je daarmee stopt, is de kans inderdaad groot dat je kindje wakker wordt. Je kunt allereerst proberen om je kindje buiten te laten staan (bijvoorbeeld in de tuin met jouw toezicht). Hierdoor ervaart je kindje een minder groot verschil dan van buiten naar binnen. Lukt dat niet? Plan dan het wandelen om de slaapjes heen of loop juist nog een extra rondje!” Marian (30), mama van tweeling Thijs en Thom (5 maanden) “Als ik op pad ben geweest en mijn baby’s onderweg in slaap zijn gevallen wil ik ze overtillen in hun eigen bedje, maar helaas worden ze altijd wakker. Hoe leg ik ze over in hun eigen bedje zonder dat ze wakker worden?” “Je kunt dit een beetje proberen te timen als je de slaapcyclus van je baby kent. Na ongeveer 15/20 minuten zijn kindjes in hun diepe slaap. Op dat moment is het vaak makkelijker om je kindje over te leggen. Na 45 minuten is de slaapcyclus afgerond en zitten ze in hun lichte slaap. Grote kans dus dat je kindje op dat moment wakker wordt als je hem of haar wilt overleggen. Als je dan nog even wacht, valt je kindje weer opnieuw in de diepe slaap. Word je kindje een beetje wakker? Help je kindje dan weer in slaap. Lukt ook dit niet? Loop/rij dan nog even door zodat je kindje toch goed heeft kunnen slapen! “ Wij hopen dat jullie met deze tips onbezorgd op pad kunnen met jullie kleintjes en wensen iedereen fijne dutjes, slaapjes en nachtrust toe! Mocht je na het lezen van deze blog nog vragen hebben over het (niet) slapen van jouw kindjes kun je contact opnemen met Slaapkops.